Een woonzorgcentrum is een plek waar alle mensen weer samenkomen: iedereen wordt oud en als het thuis niet meer lukt, dan zul je naar een plek moeten met meer ondersteuning. Dit maakt ook, als je bij ons rondloopt, dat je mensen van allerlei achtergronden tegenkomt. Van oud-verpleegsters tot leerkrachten, je vindt het bij ons allemaal.
Als vrijwilliger in het woonzorgcentrum – of algemener als mens in het leven – kom je soms mensen tegen die een speciale indruk op je maken. Het voelt bijna als een knipoog van een hogere entiteit; een grap van het lot. In dat kader zou ik je graag willen vertellen over een ontmoeting die ik in het woonzorgcentrum heb gehad.
Op een dag ontmoette ik hier Frans. Frans is emeritus professor theoretische fysica en hij heeft een kast vol boeken over filosofie, literatuur, mindfulness en wetenschap – toevallig ook precies de onderwerpen waar ik zelf graag in duik.
Sinds onze eerste ontmoeting ga ik regelmatig bij Frans op bezoek. Vaak praten we al gauw een aantal uur over de meest uiteenlopende onderwerpen. Met zijn levensverhalen weet hij me telkens weer te boeien. Tegelijkertijd hoop ik dat ik voor Frans óók iets kan betekenen. Dat we elkaar steeds weer opzoeken, voelt voor mij als een mooie symbiose.
Deze bijzondere band heeft me geleerd dat het niet uitmaakt hoe ongewoon je interesses soms lijken. Er is altijd iemand die er op een of andere manier op aansluit. Soms moet je gewoon de tijd nemen om even stil te staan, een praatje te maken, en open te blijven voor wie er tegenover je zit.
Misschien is dat uiteindelijk de kern van vrijwilligerswerk – en eigenlijk van het leven: dat de waarde zit in die kleine momenten waarin je merkt dat je elkaar begrijpt. Dat hoeft geen grootse ontmoeting te zijn, maar wel een echte. En juist dat maakt het bijzonder.
- Stijn Soeter - Student Op Kot
